“Oma...”’yı, bu çok özel kişisel hatıratı yayınlayarak kamuya açmaya karar vermemin asıl sebebi, kendini ne kadar değersiz ya da önemsiz kabul ederse etsin, herkesi, kendi en yakınlarına kendine dair yazılı bir belge bırakmaya özendirmek çünkü insan ancak kendiyle hesaplaşarak “insan” olur ve bir toplumun, bir dönemin gerçek tarihi ancak kendiyle hesaplaşan “insan”ların yazdıklarıyla belgelenir.
“Oma…” yalnızca bu ülkenin çok özel bir döneminin, çok özel bir tanıklığının belgesi değil, aynı zamanda bir davettir: kişisel bir tarih şuuru geliştirebilmek için anı yazmaya, hoşgörüye, önyargısızlığa ve herkesi “kendi-yalnızca kendi” olmaya açık bir davet!
