Öp ve Anlat
Alain de BottonQuotes
İnsanı geçmişini anımsamaya zorlamak onu silah zoruyla hapşırtmaya benzer. Sonuç mutlaka hayal kırıklığına uğratır; gerçek anımsama, tıpkı hapşırık gibi, her isteyince elde edilemez.
Sayfa 97Kitabı okudu
"Sıkılmaya vaktim yoktu
Öğrenecek çok şeyim vardı..."
"...İnsan yitik bir dünyaya ait şeylerle ancak rastlantısal olarak karşılaşır."
Sayfa 100Kitabı okudu
"Ben kendi çocuğumun on beş yaşına gelince bana "doğmayı ben istemedim" diye haykırmasını istemem..."
Sayfa 78Kitabı okudu
Isabel=Ruken
Dünyaya bakışı sürekli değişiyordu ve geçmiş ben’lerinin kalıntıları, yeni ben’inin aldığı daha bilge kararların bozulmasına yol açıyordu. Bir daha kendine acımayacağına söz veriyor ama sonra, bir kavganın ardından kendini yatağına atıp “Sicilyalı bir dul gibi” hüngür hüngür ağlamaya başladığı zaman kendi kendine verdiği söz uçup gidiyordu. Çoğu zaman huysuz bir bebek gibi şımarık şımarık ağlayıp bağırmak istediğini itiraf ediyordu.
Sayfa 170Kitabı okudu
Başkalarıyla kurulan empati bir iş gününün gereklilikleriyle sınırlıydı.
Bir insanın bu dünya ve sakinleri hakkındaki deneyimleri ne olursa olsun, değerlendirmeleri ne kadar tarafsız, tanıdığı kişiler ne kadar çeşitli olursa olsun, yine de aşk ve edebiyat, din ve eğlence, belden aşağı fıkralar ya da ev temizliği gibi konulara yaklaşımı hiçbir şekilde eleştirilemeyecek, başarısızlıkları bitmez tükenmez bir ilgi ve merhamet uyandıran, sabah uyandığında ağız kokusu bile hoş ürpertilere sebep olan ve insanlık hakkındaki görüşü ne çok naif ne de çok acımasız, karşılaştığı en büyüleyici kişinin hiç tartışmasız yine kendinden başkası olmayacağı söylenebilir.