Organ nakli, çağımızın 'bıçak sırtı' konularından biri. Bir annenin çocuğuna ya da eşlerin, akrabaların kendi rızalarıyla birbirine organ bağışlamasında elbette bir beis yok. İlk bakışta böyle görünse de acaba 'tıp sektörü' her zaman böyle masum mu bakıyor nakil olayına?
Toplumun vicdanına seslenerek yapılan çağrılar hayat kurtarıyor belki. Nakil taraftarları dini kurumları ve tıp otoritelerini arkasına almak konusunda hiç sıkıntı çekmiyor. Ama ne pahasına?
Alıcıyı da vericiyi de ömür boyu kullanmak zorunda kalacağı ilaçlara mahkum etmek işin bir boyutu... Peki ya nakilleri mümkün kılan ama kesin tanımı konusunda tıp otoritelerinin bile tam anlamda hem fikir olamadığı 'beyin ölümü' ne demek? Beyin ölümü gerçekleşen biri gerçekten ölmüş müdür? Beyin ve beden başka başka zamanlarda mı ölür? Ailesi, yakınları "beyin öldü" denilen bir kişinin organları için nakil izni verme konusunda nasıl bir 'mülkiyet' hakkına sahip olabilirler? Beyin gerçekten öldüyse neden nakil sırasında verici kişiye anestezi yapmak gerekiyor? Yıllarca bitkisel hayat denilen halde kalıp bir anda uyanarak kaldığı yerden hayatına devam eden hastalara dair öykülere ne demeli o zaman?
Deccal Tabakta, Şeytan Ye Diyor!, Müslüman'ın Diyeti ve Yediklerinizin İçinde Ne Var? Kitaplarının yazarı Kemal Özer, hastalığa ve sağlığa bakışınızı değiştirecek kitabında organ nakli ve beyin ölümü konularını masaya yatırıyor. Yaradan'ın insana verdiği bedeni 'yedek parça deposu' haline getiren 21. Yüzyıl bilimine ve tıbbına farklı bir perspektiften bakmamızı sağlıyor.
(Tanıtım Bülteninden)
