Ortaçağ Dünyası

23 Ekim 1087'de taife emirlikleriyle Murabıtların birleşik ordusu Leon ve Kastilya askerlerini, Toledo'nun güneybatısında yer alan Zallaka'daki meydan savaşında yenilgiye uğrattı. Katliam toprağı ölülerle kapladı: Bir vakanüvis, "ölülerden ve kandan, toprakta ayak basacak yer kalmamıştı," der. Alfonso kurtuldu ama dehşet içinde, bir ayağı kötü bir şekilde yaralanmış olarak savaş alanından kaçmak zorunda kaldı. Yenilgi onu o kadar korkutmuştu ki, Murabıt tehlikesine karşı savaşmak üzere El Cid'i sürgünden geri çağırdı; El Cid iki kale, kendine küçük bir toprak ve Alfonso'dan yazılı ve "El Cid'in taife topraklarında ele geçireceği tüm toprak ve kalelerio kendisinde kalmasını" da içeren bir af karşılığında eve dönmeyi kabul etti.

yusuf.

1085'te Murabıtların cihada adanmışlıkları, onları Afrika'nın kuzeybatı kıyısının büyük bir kısmını fethetmeye sevk etmişti. Bin İbrahim'in kardeşi Ebubekir önderliğinde, Marakeş'te bir başkent ve merkezi cami inşa ettiler; Bağdat'taki Abbasi halifesine bağlılıklarını ilan ettiler ve var olan Abbasi yasa ve usullerini benimsediler. Mesajını Kuzeybatı Afrika'ya getirirken, bin Yasin aynı zamanda imparatorluk olarak yaşamak için de bir çerçeve getirmiş, bu göçebelere ulus olma yolunda kestirme bir yol sağlamıştı.

Reklam

yusuf.

Evinden, topraklarından ve mesleğinden yoksun kalan El Cid, mesleğini yapabildiği tek şekilde icra etti: paralı asker oldu. Ünü iş bulmasını sağladı ve derhal, başkenti Alfanso'nun sınırından pek de uzak olmayan taife emirliği Zaragoza'nın Arap emiri tarafından işe alındı. Bu onu önceki işvereniyle yanlış taraflarda konumlandırdı. Her ne kadar iki adam savaş meydanında karşı karşıya gelmemiş olsa da, El Cid Araplar adına savaşıyordu ve VI. Alfonso Müslüman İspanya'nın önemli bir kısmını geri almak için ciddi bir girişim planlıyordu.

yusuf.

I. Fernando. Kuzey krallıkları bir kez daha birleşmişti. Güneydeki parçalanma kuzeyin birleşmesini sağlamıştı: İspanya'nın Müslüman emirlikleri dağılırken, yarımadanın, İspanya'nın Hıristiyan krallıkları, tek bir kimlik edinmeye başlamıştı. Ama bu huzurlu bir kimlik değildi. Yirmi yıl süren aile içi savaş, Hıristiyan İspanya'nın güneyin çöküşünden tam olarak yararlanmasını engellemiş ve Fernando da kendi imparatorluğunu kanla inşa etmişti. Lekeyi adanmışlıkla yıkamaya gayret etmişti: 12. yüzyıldan kalma Historia Silense, "Kral Fernando zaferlerinde elde ettiği ganimetin önemli bir kısmının, ona zaferi bahşeden o en Ali Yaradan adına, kiliseler ve yoksullar arasında bölüştürülmesine her zaman hususi bir ihtimam gösterirdi."

yusuf.

1018 sonrasında, hiçbir halife Kurtuba'da birkaç yıldan fazla hüküm süremedi ve çok azı doğal nedenlerle öldü. 1031'de, unvana sahip olmaya çalışan son kişi de öldü ve Endülüs birçok küçük kent-devletine bölündü. Emirlerine reyes de taifas, "parti kralları" deniyordu: Her biri kendi minik siyasal hareketinin önderiydi. Bunu izleyen yarım yüzyılda, bu taife emirliklerinden [Tavaif-i Mülük) en azından otuz tanesi halifeliğin topraklarını kapladı.

yusuf.

Mansur'un şanlı zaferlerinin örttüğü çürüme artık görünür olmaya başlamıştı. Abdülmelik'in kardeşi, Mansur'un küçük oğlu Abdurrahman gücünü meşru bir halifenin şemsiyesi altında saklamaya gerek görmedi. Hükümdar olup adına sahip olamamak onun işine gelmiyordu; adı da istiyordu. Artık 40'lı yaşlarına gelmiş olan II. Hişam'ı, onu halifeliğin varisi ilan etmeye zorladı.