Ot Filmlerle - Sayı 2 (Temmuz 2018)

Her sabah uyandığımda aynada gördüğüm yüzün nereli olduğunu artık bilemiyorum abi. Şivem karman çorman oldu. Normal hayatta “la bebe” diye başlayıp “haçan” diye bitiriyorum konuşmayı.

Nuri

Gerçekleri konuşmuyorlar da oyalıyorlar, kötüye kötü diyemiyorlar, demeye gerek de görmüyorlar, acınacak hallerdeyiz de bize mi söylemiyorlar? Aslında halkın, insanların iyiliği için orada değil mi bu adamlar? Üçkağıtçılıkla ne devrim olur, ne de ümmet-i İslâm kurtulur. Bunlar tüm iddialarına rağmen aslında inançsızdırlar. Kim hangi kapıdan ekmek yiyorsa, o kapının kulluğunu etmektedir. Osmanlı İmparatorluğu’nun mirasının kötü bölümü olan kapıkulu kurumunun temsilcileridir. Kendilerine karşı çıkılmasını hakaret sayarlar. Kendini lider sayan biri, suçunu ortaya dökeni “halk düşmanı, din düşmanı, memleket düşmanı...” diye suçlayarak yavuz hırsızlık oynar.

Reklam

Nuri

Bir yerlerde yanlış bir şeyler var... Kapanıyorum, açılıyorum, değişiyorum, daha dile getiremeden, göze geliyorum... “Dur” diyorum. Dur... Derin bir nefes al... Durunca daha iyi olacak. Duruyorum... Yatışmak için duruyorum, anlamak için duruyorum ve durduğum yerde, kararmış içim, karışık kafam ve tesirsiz iç çekişlerimle kalakalıyorum. Oğuz Ağabey... Ben ne yapıyorum? Önce kendini düzeltmelisin. Kendini çözmeyen kişi, hiçbir sorunu çözemez.

Nuri

1970’lerin analog dünyası insana uygun, aşka elverişliydi. O zamanların “sonsuzluğu” farklıydı. Astronomik olmayan bir ebediyet. İlelebet sevmek mümkündü. İlk aşk, aynı zamanda son aşktı. Dijital ifritlikler, parazitler, dalavereler yoktu. Tüm dikkatini sevgiliye verebiliyordun. Kalbini, ömrünü, canını...