Kendini hatırlayanlar, kovulur plastik dekor dünyasından. İstenmez koğuşta uyanmışlar. Sürüyü terk eden "Öteki" olur ve kendini inşâ etme ödeviyle başbaşa kalır. Ve diğer "Öteki"lerle...
Yalnızlık... Yani bütün dünya ile hep beraber, el ele, aynı salise ölüme gitsek, yine de yalnız ölüyoruz. Niçin? Çünkü yan yanayız, birlikte değil. Necip Fazıl'ın, "beşeri aklın zirvesi" dediği Pascal'ın meşhur sözü: "Yapayalnız ölürüz!"
Aşka küsmek için o kadar çok hikayem var ki... O kadar çok malzeme... Benim biriktirdiğimin onda biri belki de yeterli olurdu birçoğuna, aşkı ve hayatı terk etmek için. Nasıl oluyor hala ümitli davranabiliyorum.