Açıkçası ne diyeceğimi bilemediğim noktalardan biri burası. Sürükleyici, kendine bağlayan, karakterlere bağlayan bir hikaye okudum. Sonu beni paramparça etti. Gözlerim dolu dolu okudum son sayfaları.
Bahar ve Deniz'in deli saçması diye nitelendirilebilecek şekilde başlayan yolcuğu, Efe'nin dahil oluşu ve Hilmi Amca...
Deniz'in üstün bir yeteneği var ve Bahar'da bir şeyler fark ediyor bu yeteneği sayesinde. 37. Herkes 1 ama o 37...
Beraber deniyorlar ve o sırada yolları Efe'yle kesişiyor. Efe de onlara yardım ediyor. Derken... Olaylar öyle bir gelişiyor ki bu dünya sizi içine çekiyor. Onlarla tebessüm ettim, onlarla ağladım...
Hikayenin sonu beni çok ama çok üzdü. Müthiş bir kitap, müthiş bir konu, müthiş bir kalem...
"İnsanların hayatında çok önemli iki gün var.
Bir, doğdukları gün; iki sebebini öğrendikleri gün..."
"İkimizin de kedi olduğu bir hayatta görüşürüz."
