Öykü'nün Öyküsü

Otobüsler, tramvaylar, trenler hiç aksamıyor, tıkırında işleyen saat gibi gelip-gidiyorlardı; vapurlarsa, etrafında oynaşan martılarıyla zümrüt yeşili denizin üzerinde yüzüyor, kıtaları birleştiriyordu. O sabah yaşamak denen şey her neyse bütün varlığıyla İstanbul'u ve insanları kuşatmıştı.

Çünkü bu çocukların kimlikleri, milliyetleri, dinleri, dertleri, yaşadıkları, yaşayacakları, yaptıkları, yapacakları, açlıkları... Bunları kimse bilmiyordu, kimsenin de umurunda değildi. Bazısı 'çingene' dedi, bazısı 'roman', bazısı 'mülteci', kimince 'dilenciydi' bu çocuklar, kimince 'hırsız'...

Her şeyi paylaşmalı insan, ekmeği, eşyayı, sevgiyi...

Dünya ne garip bir yerdi, dünya çok garip bir yerdi. Kimin gücü kime yetiyorsa ona, yani gücü yettiğine dünyayı dar ediyordu.

Kültürün, sanatın, edebiyatın beşiğiydi İstanbul; kitaplarını bu beşikte sallamanın hayaliyle tayinini isteyip gelmişti bu şehre.

Geçenlerde bir trafik ışığında çok lüks bir arabayla külüstür bir halk otobüsü gördüm; yan yanalardı, iki arkadaş gibi ama farklı gezegenlerden gelmişcesine birbirlerine yabancılardı. Ama yine de yan yanalardı. Lüks araba konforlu, halk otobüsü balık istifi insanlarla dolu... Yeşil ışığın yanmasını bekliyorlardı. İkisinde de insanlar vardı, yaşamak telaşının derdine düşmüş, ölmeyecekmiş gibi yaşayan insanlar, ikisi de kırmızı ışıkta bekliyordu.

Çünkü insanlar etçil bir hayvan olan martıları sadece simide alıştırmakla kalmamış; martılara paylaşmak yerine dövüşmeyi de öğretmişlerdi. Martılar da insanlardan öğrendikleri bu evrensel, bu insani kuralı noksansız yerine getiriyor, daha çok saldırıyor, daha çok savaşıyor ve güçlü olan ve uyanık olan ve saldırgan olan herhangi bir martı; bir parça simidi istediği zaman havada kapabiliyordu.