İnsan kendine gülmeyi bilmeli. Kendine gülmeyen kişi fazlaca katılaşmıştır. Acaba sert mi görünüyorum? Yo hayır.. bu kadar sakala rağmen hala fıkra gibiyim..
Belki de ben diye bir mevki var ve biz ona ulaşmak için boyuna yırtıniyoruz. Ben olduğumuz an olduk diyoruz veya yüzümüz hep o "ben" dediğimiz şeye dönük gidiyoruz. Fakat bir türlü ulaşamıyoruz . Yani bu durumda asla Ben değiliz.
Doyum bir sonuçtur. O'na ulasişınız neticesinde yaşayacağınız duygunun adı doyum veya mutluluk olabilir. Ikiside cevap değil. Ben neticeyi değil O'nu soruyorum palyaço; nedir O?
Hayatta kocaman bir soru işareti yani bir boşluk vardı ve hiçbir şeyle dolmuyordu. Ve daha da kötüsü, büyüdükçe büyüyordu. Ben onu fark ettikçe büyüyordu, kocaman oluyordu.
Herkes yalnız olduğundan bahsediyor ama yalnızlığını anlatabileceği bir kişiyi bulmuş olduğunu fark etmiyor bile. Sonra o kişi De kendisine anlatılan yalnızlık dolayısıyla kendi yalnızlığını keşfedip başkasına koşuyor. Baska bir yalnıza..Ne garip.