Tarihi ve anlatanı bilinmeyen, dönemin Hint kültürüne ve sosyal hayatına dair önemli ipuçları veren Şukasaptati, yani Papağanın Yetmiş Masalı kitabını okudum. Masalların anlatılış amacı ilginç; Prabhāvati kocasını çok seviyordur fakat kocasının uzakta oluşundan yararlanıp sevgilisiyle vakit geçirmek için gece dışarı çıkmak istiyordur. Papağan ise hikayeler anlatarak onun dikkatini dağıtma ve evden çıkıp kocasını aldatmasını engelleme peşindedir. Anlatılış amacından da belli olduğu üzre papağan'ın anlattığı hikayelerin tamamı kadınların sadakatsizliği ve kurnazlığı hakkındadır. Kadınlar hileci, sahtekar, erkekler ise onlara kanıp yoldan çıkacak kadar zayıftırlar. Yazıldığı dönemin çok sonrasına etki etmiş masalların Thomas Mann 'ın "Değişen Kafalar"ına ilham olduğu, Boccacio' nun Decameron'un da Şukasaptati 'den izler olduğu bilinir. Ayrıca Prabhāvatī’nin ȃşığıyla buluşmasını engellemek için öykü anlatan papağanın (Şuka) yerini 1001 Gece Masalları’nda binbir gece boyunca hikȃye anlatarak ölümden kaçan Şehrazat alır. 12. yüzyılın sonu ile 13. yüzyılın başında yaşadığı tahmin edilen Feridüddin Attȃr, Farsça yazdığı Mantık Al-Tayr adlı eserinde “kuşların dilinden hikȃyeler” anlatmıştır. Kendinden sonra farklı zamanlarda farklı ülke edebiyatlarını bu kadar etkilemiş hikayeleri herkes severek okur mu bilemiyorum, ben de çok etkilenmedim açıkçası. Fakat ilginç bir deneyim oldu diyebilirim. Yeniliklere açık olmak gerek.
