Yakınlarımızın hiç üzülmemesi için her şeyden özveride bulunmamız gerekiyor gibi geliyor bana. Ama bu kez üzülen siz oluyorsunuz. Yaptığınız her fedakarlık sizi boğuyor. Üstelik bu kararı verdiniz diyelim, sınırsız özveri de karşınızdakini sıkmaz mı? Sürekli fedakarlık yapan bir insana gerçekten saygı duyulabilir mi? Eşinin özverisinden de hoşnut olan bir insan da duygusuz, ruhsuz demektir.
İsterdim ki insanlarin sadece kendilerini ilgilendirecek olan yaşam tarzına bakmadan, onları beyin, kültür, üretim, topluma yararı ve insanligiyla degerlendirebilecek kişilerle dolu bir ülkede yaşayabileyim.