Herhangi bir dönemde, birey yetişkinlerin evlatlarıyla ilişki kurma tarzları, kültürümüzün ve toplumumuzun teşvik ettiği çocuk yetiştirme tarzından ayrılamaz.
''İyi anne-baba olma'' artık çocukları emniyette kalmaları için onları gözetleyerek ve onlara refakat ederek hayat tecrübesinden alıkoyma anlamına geliyor gibi görünüyor.
İstenen ilgiyi gösteren ebeveynler, çocuklarına bir lütufta bulunmuyorlar. Sürekli ilgiyi sürdürmek imkansızdır ve bu yolda gücü azalan anneler ve babalar çok geçmeden kendilerini tüketirler.
Toplum anne-babalık rolünü genişletmeye devam ettiği sürece, anne ve babalar yeterince iyi ebeveynler olmak için gerekli zamana asla sahip olmayacaklardır.