Birkutukitap’ın Aralık ayı kutusunda yer alıyordu. Daha önce hiç duymadığım bir yazar olan Camilo Jose Cela, 1989 nobel edebiyat ödülüne sahipmiş. Kitap daha ilk sayfadan beni içine çekti. Şiddetin yaşam biçimi olduğu bir evde dünyaya gelen Pascual Duarte, ailesini, hissettiklerini, başından geçenleri, aşkı, yoksulluğu, suçu alışık olmadığımız bir tarzda anlatıyor. Albert Camus- Yabancı kitabını andırıyor bu anlatışla. Fakat buradaki karakter daha hassas bir yapıya sahip.
“Kusura bakmayın devam edemeyeceğim. Dokunsalar ağlayacak gibiyim”, diyor kitabın bir kısmında.
Yazar, çevirmenin isteği üzerine kitabın Türkçe basımına bir önsöz yazmış, çeviri yapmanın sakıncalı olduğu, kitabın en iyi yazıldığı dil ile anlaşıldığı ve sık sık basımı yapılanın kirlendiği düşüncesinde. Benim kullanmış olduğum bir kelime çeviride aynı anlamı vermeyebilir, diyor. Haklı da. Ama çeviri gayet başarılıydı diye düşünüyorum.
135 sayfalık bir kitap olmasına rağmen kitabın etkisinden çıkmak biraz zaman alıyor. Acaba yaşanmış bir hikaye miydi bu diye tekrar incelemedim değil. Kurgu çok başarılıydı. Yer yer güzel mesajlar da veriyor. Merak edenlerin okumasını tavsiye ederim.
