Patasana, Ahmet Ümit'in okuduğum 4. kitabı olduğu için diline hakimdim, son sayfayı çevirirken duyacağım hüzünden emindim. Ancak diğerlerinde olduğu gibi bunda kendimi fazla kaptıramadım, olayların içinde sürüklenemedim. 28 tabletin hatrına bitirdim desem yeridir.
Verilen mesaj en başından beri net ve güzeldi. Araştırmacı ruhuyla okuduğum da doğrudur. İki farklı zaman dilimini harmanlaması yerinde olmuş ama tabletler için diğer olayı hızlı hızlı okutuyordu. Yani okuyucu (özellikle de Ahmet Ümit okumuşsa daha önceden) olay örgüsünün basitliğinden yakınacakken Patasana'nın yazdıklarına hayran kalıyor ve onu görmezden geliyor. Babası ve büyükbabası arasındaki farkı çıplak gözle görebilmiş, doğruyu yanlışı tartabilmiş aşık bir yazmandı Patasana. Yaşadığı saf duygular yüzünden kalbi ve aklı arasında gidip gelmişti. Bunu günümüze daha yakın bulmakla beraber, her sayfa çevirişimde "Acaba ne olacak?" dedirtiyordu. Ne yazık ki aynısını kazı ekibi için söyleyemeyeceğim. Karakterlerin hikayeleri, birbirleriyle ilişkileri ve girdikleri diyaloglar yapmacık gelip sohbetin içine girmeme olanak sağlamadı. Kürt ve Ermeni sorunlarına değinilmesi bile bunları göz ardı etmeye yetmiyordu.
Vasat bir kitap demem ne kadar imkansızsa şaheser demem de bir o kadar imkansız. Patasana için okunur, okunması gerekir.
