Spoiler içerir!
Evet, Margaret Atwood. Evet, mitoloji. İkisi de beni heyecanlandıran elementler. Ama bir araya gelince gel gelelim ki; beni içine alıp uzak diyarlara götüremedi. 12 hizmetçi, feminist dalganın bir yüzü olarak karşımıza çıkıyor. Penelope ise, tarihte aksedilenden çok farklı gelmiş. Helena hayal ettiğim gibi ama ona şaşırmıyorum. Galiba mitolojide asaletli, cefakar tasvir edilen birisi böyle kusurlarıyla, mutsuzluklarıyla karşımıza çıkınca bizi bir vuruyor. Ama benim için bu vuruş sarsıcı olmadı, dediğim gibi Penelope daha çok problematik ve takık özellikleri ile baskın bir karakter olarak kaldı. Çeviriyi maalesef hiç beğenmedim. En sonunda yer alan mahkeme sahnesini sevdim ama kitaba yedirilmiş bulamadım, sanki alakasız bir kesit gibi okuyunca beni mutlu etti ama kitabın sonu için beklediğim, hayal ettiğim bu değildi. Ve tabii, eril düzen aşağılanırken Odysseus’un yüceltilecek hali yoktu. Odysseus favori karakterim olmasa da bu kadar kötü bir sonu hak etmediğini düşünüyordum. Penelope de sonsuz bir mutsuzluğa çarptırılmış gibi anlaşılıyordu. Bana bunlar yersiz geldi. Anlatıyı da sevmeme rağmen, okudum bitti. Feminist kütüphaneme eklediğim bir kitap sayıyorum.
