Pissy'nin Öyküsü
José Mauro de VasconcelosPissy'nin Öyküsü Gönderileri
Pissy'nin Öyküsü kitaplarını, Pissy'nin Öyküsü sözleri ve alıntılarını, Pissy'nin Öyküsü yazarlarını, Pissy'nin Öyküsü yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Doğa, her zamanki gibi istifini hiç bozmadan, görevlerini yerine getiriyordu. Gerektiğinde rüzgâr estiriyor, gerektiğinde yağmur yağdırıyordu. Sular gelince ırmak kabarıyor, zamanı gelince alçalıyordu.
Uygarlık denilen bu acımasız mirası alana kadar hiç titrememişlerdi.
Aslında o toprakların sahipleri Kızılderililerdi, oysa uygarlık geldiğinden beri herkes onlara kötü davranıyordu.
Kayboldum Tanrım! Nereye gideyim ben?
Gözler ele verir insanı.
Ölüler kötülük edemezdi.
Sesinde sonsuz bir sevgi vardı.
— Ne istiyorsun benden Kanau?
Adama ilk kez adıyla sesleniyordu.
— Hiçbir şey, yalnızca konuşmak... Seninle dost olabilir miyiz?
— Benim dostluğum ne işe yarar ki?
— Hiç olmazsa güvenebileceğim biri olurdu.
Alışıyor insan, sonra da aldırmaz oluyor.
Ne fark ederdi bedeninin güzel olup olmaması, kalbinin sıkıntılarına yalnızlığına çare bulamadıktan sonra.
Geleceğin neler getireceğini kimse bilemezdi.
Her şeye kapamıştı kendini. Derin bir hüzün içindeydi. Gözlerinde yalnızca hüzün okunuyordu.
Kaybettikten sonra kıymetin bilinmesi... Ne acı...
Bunları işitmeyen ölü, konuşanların gözünde gittikçe değer kazanıyordu.
Öyle değil miydi:
İnsan ölünce değeri artmaz mıydı?