Öncelikle belirtmek isterim ki Vasconcelos’a hayranım. Anlattıklarını öyle derinden hissettiriyor ki okumuyorsunuz da yaşıyorsunuz sanki. Çoğu kitabında en az bir tane insanın içine işleyen olay, an oluyor. Kitabı kapatıp hayata devam ettiğinizde dahi içinizde bir acı yahut yüzünüzde bir tebessüm oluşturabiliyor.
Kitapla ilgili kısma gelince; kendisi bir melez olan ve bir süre Kızılderililerle yaşayan yazarımız oldukça akıcı bir dil ve merak uyandırıcı bir kurguyla melez Kanau’nun insanlar arasında kendine yer edinememesini, kendini ne tam bir Kızılderili ne de beyaz olarak hissedememesini anlatıyor.
❝Ya ben Iro? Nereye gideceğim ben? Beyaz değilim ki onların tanrısının göğüne gideyim, Kızılderili değilim ki ırmağın dibinde sükuna kavuşayım… Bütün yaşamımda hiçbiri olamamanın acısını çektim…❞
Parası olursa beyaz olarak kabul edilebileceğini düşünen Kanau çalınmış bir elmasın peşine düşüyor. Bu noktadan itibaren hırslar, açgözlülükler, bencillikler akılalmaz seviyeye ulaşıyor ve yazar çoğu kitabında olduğu gibi Kırmızı Papağanda da okuru hikayenin içine alıp duygudan duyguya sürüklüyor.
José Mauro de Vasconcelos kaleminden akıcı bir roman. 
Kırmızı Papağan bir çok farklı kelime barındırdığı için bazı kısımları anlamakta zorlansamda okuması keyifliydi.