.
Bir dram olabilirdi hayatı daha küçükken babasının öğrettiği ve kendisinin şevkle, başarı ve adı bir oyun olmasına rağmen ciddiyetle oynadığı mutluluk oyununu bilmeseydi Pollyanna’nın... Buna rağmen yine de her şey tozpembe ve sorunsuz başlamadı babasının ölümü ile birlikte teyzesinin yanında başlayan yeni hayatı! İyi şeyler neden hemen ve her zaman iyi sonuçlar getirsin ki hem! Arada boşluklar olacaktır ve o boşlukları umudumuzla, inancımızla, sabrımızla, kabullenişimizle vs biz dolduracağızdır.
Pollyanna’nın hikayesi, yaşam kalitemizi, mutluluğumuzu ve geleceğimizi belirleyen şeyin, başımıza gelen şeyler değil; bizim, başımıza gelen şeyleri karşılama şeklimizin olduğu gerçeğinin hikayesidir... Evet, tepki biçimimiz belki de kontrolümüzde olan tek şeydir, bize ait en büyük özgürlüğümüz de... Ne kadar mükemmel tepkiler verirsek iyi ya da kötü deneyimlerimiz bizim için o kadar artıya dönüşür şimdimiz ve geleceğimiz adına... Dediğim gibi bize asla artı getirme zorunluluğu da yoktur iyiliğimizin ve iyimserliğimizin... İyimserlik mutlak bir iyilik getiren çözüm, iyiliği satın alan bir satın alma aracı değildir, o bir inançtır, umuttur, seçilen bir yaklaşımdır, bir öngörüdür, dua ve dilektir...
O halde, hadi, kendi iyimserliğini inşa et, koru ve geliştir onu... Pollyanna kadar inançlı, hevesli olman yetecektir! Bu, Pollyanna’nın hayatında yer aldığı adı ile sadece bir oyun değil, kaderinin kontrolünü daha fazla elinde tutup onu yönetebilmenin bir yolu ve anahtarı da...
.
