Aslında kitabı okumaya büyük bir ön yargıyla başlamıştım. "Bir insan bu kadar iyimser olamaz" diye düşünmüştüm. Ama Pollyanna gerçekten ve gerçekten haddinden fazla iyimserdi. Ama hikayenin sonlarına geldikçe iyimserliğinde bir yere kadar olduğunu görüyoruz. Evet, iyimser olmak güzel birşey, hayattaki olumsuz şeylerden sıyrılıp güzellikleri görmek güzel birşey. Ne olursa olsun Dünya'nın bir yerinin aydınlık olduğunu bilmek,düşünmek, hissetmek güzel birşey. Kitapta da Pollyanna her olayın sonucunda iyi şeylere odaklanmayı ve mutlu olmayı hem kendine hemde çevresindeki insanlara öğretiyor. İnsanlara mutlu olmayı öğretiyor, hayattan zevk almayı..."Mutluluk oyunu" oynuyorlar. Tabii pollyannacılık bazen bizi kör,sağır,dilsiz yapabiliyor.
