Portreler - Hikayeler II
Sezai KarakoçSözler ve Alıntılar
Sonra bir sükûnet çöker insana.
Sayfa 67 - Diriliş Yayınları 7. Baskı 2016Kitabı okudu
Her şey, her şey birbirine bir sesleniş, bir soruş ve cevaplayıştır. Her sesi fark ederiz: kedilerin miyavlamalarını, köpeklerin ulumalarını. Her rengi ve her etkiyi iyiden iyiye duyarız. Güneş yakar, ay sırtımıza bir serinlik olarak dokunur. Kan kaynar, kaslar hışır hışır eder. Tüm bir yenileniştir bu. Acılı tatlılı bir yenileniş. Ağrıları ve sızıları bile tatlı…
Sayfa 68Kitabı okudu
Benim kavgam hiç bir zaman onlarla olmadı. Kendimle kavga ettim hep.
Sayfa 34 - Diriliş YayınlarıKitabı okudu
Bırak ifrit uyusun,
Sen kendine bak.
Sayfa 93Kitabı okudu
Sonra bir sükûnet çöker insana. Derken evin yanan lambaları insana şimdiki zamanı hatırlatır; içeri çağırır insanı. Eve girer insan, bir tövbe ayininden döner gibi. Elde kalanlara sarılma gereğini yoğun yoğun duyarak içeri girer. Elde kalanlar değerlidir; onların ışıkta olmaları iyidir. Öbürleri gibi karanlıkta olmamaları iyidir. Böylece onları elden çıkarmamak daha kolaylaşır.
Sayfa 67Kitabı okudu
Ansızın bir gün bir evin önüne sarı boyayla işaretler koyarlardı. Bundan sonra o eve artık ölüm girmiş demekti. Tifüs gelmişti…
Sonra herkes o evi görmezlikten gelirdi. Çıkan cenazelere herkes kayıtsız gözlerle bakardı. Çünkü yeni ölüler vardı hep. Eskisine takılıp kalmak, yenilerle uğraşma çabasını kırabilirdi…
Sayfa 13Kitabı okudu
Kimse ve hiç bir şey, yerinde durmuyordu. Sanki hayat, insan yürümeye başladıktan sonra, durmadan yürümekti.
Sayfa 64Kitabı okudu