Post Öykü - Sayı 22 Sözleri ve Alıntıları
Post Öykü - Sayı 22 sözleri ve alıntılarını, Post Öykü - Sayı 22 kitap alıntılarını, Post Öykü - Sayı 22 en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Senin uzaklığı kendine yurt yaptığını o zaman anladım. Başka diyarlara, başka dünyalara gidiyordun. O yüzden hafiftin. Bir kelebek gibi...
Sayfa 122Kitabı okudu
Başarılı yazımın sözde ayırt edici nitelikleri olan edebi kurmaca tekniklerine bakın: neredeyse hepsi söylenenlere değil, söylenmeyenlere dayanır.
"İnsanın sevdiğine bir şey oldu mu hayatın tadı kalmıyor. "
Edebiyat hep o küçük mutlu azınlığa hitap ediyor.
Güzellik diliyordum altı üstü. Sonra güzellik dilediğim için özür diliyorum. Kendimden çünkü güzellik dileyeni çok üzüyorlardı. Kendime bunu yapmaya hakkım yoktu. Ama nazımı bir tek kendini çekiyordu bir daha güzellik diliyordum. Kendim, ondan bir kez daha özür dileyeceğimi bilerek bana bakıyordu. Kendimle bakışıp duruyorduk.
Sayfa 65Kitabı okudu
Önce söz vardı ve söz hep olacak…
Bir kalbi daha olanlar gerekli…
Uzak ufukların iklimlerini özlüyorum.
Kültür yiyicileri...
Onlar bunu anlayamazlar. En ufak bir hayal gücüne dahi sahip değiller o kadar yoksunlar ki biz bile yoksunluklarını idrak etmekte zorlanıyoruz, o kadar muhtaçlar ki bizim kurgu gücümüzle besleniyorlar. Onu hayal eden binlerce belki on binlerce yazarlardan biriyim yazdıklarımla besleniyorlar, kültür yiyicileri... Düşünceleri benim yazdıklarımdan bizim yazdıklarımızdan ibaret ve karşılığında yaşamamıza izin veriyorlar. Çok merak ediyorum, acaba bu aklı onlara ilk kim verdi?
Modern dünyada şiir çok yüceltilmiş bir kavramdır. Neden yüceltildi?Çünkü metafizik anlamını kaybettikten sonra şiirden başka yüceltilebilecek bir şey yoktur.
Kendini görünce onu tanı. Onu tanıyınca dünyaya bak.
Okumak, yazmak, anlatmak sadece ve sadece kendinde olanı anlama denemesinden başka ne olabilir?
"Sevmek öldürür mü? Öldürüyor Rahime. Ağır ağır hem de mutlu ede ede... Öyle bir öldürüyor ki farkına bile varamıyorsun.
Seviyorsun ya bütün ruhunu ona veriyorsun. Aklını, kalbini... geceni, gündüzünü... korkularını hatta alışkanlıklarını da sevmeyi bir yana da bırakamıyorsun. Korku olsa yine iyi üstüne bir tutam unutma tozu atıveriyorsun ya ya da ne bileyim başka şeyler aklına geliveriyor da sevmek öyle değil işte senin bütün hatıralarını siliyor da yerine kendisine koyuveriyor sonra bir gün bir bakıvermişsin sonra alışkanlıklar geliyor alışıveriyorsun sevmenin seni büsbütün sardığını fark etmeden yaşamaya devam ediyorsun. Ne bileyim benimki de böyle bir şey işte. Bu yüzden sevmek korkudan tehlikeli daha kolay öldürüyor. "