... Beş postal hala gıcır gıcırdır. Nedense - ya da nedensiz - bir çocuk eli değer, belki iter. Oyuncağına basmışlardır belki. Bir uçurtmanın kuyruğunu çiğnemiştir beşi birden. Çocuk önce çekiştirip, sonra eğilir ve iter. Değdiği nokta kirlenir. İnsan eli, eylemi kirletir deriyi. Postallar bu arada, büyük bir kıskançlıkla ayakkabı boyacılarını izlemektedirler. Kirli, boyasız ayakkabılar bir dakikada, şıpın işi pırıl pırıl yapılmaktadır. O temizliği, rengi ve dahası insan elinin usta eylemini kıskanır postallar.
Telaşla, umutsuzca boyacıdan boyacıya koşar postallar. Sorunun boyacıda olduğunu düşünürler. Normal ayakkabıları gıcır gıcır eden boyacı fırçaları, postalları iyice boka batırır. Yeni fırçalar getirirler. Yine boşuna. Bu sahneler çekilecek olursa, istenildiği ve paranın yettiği ölçüde uzatılabilinir. Öyle ki, gösterim şansı olursa, son seyirci de sıkılıp izlemeyi boşlamış, salondan çıkmış olsa bile, boya sahnesi, boka batma sahnesi hala devam ediyor olmalı. Çünkü darbecinin lekesi çıkmaz, suçu sona ermez.
(Arka Kapak)
