Aslında tamamen rastlantı eseri çıktı bu kitap karşıma. Kütüphanede kitapları incelerken gözüme bir isim takıldı: "Rabindranath Tagore"
Düşündüm, daha önce sadece bir kez görmüştüm bu ismi. İlk kez söylediği bir sözle tanımıştım.
"Kanatlarını altından yaparsan, kuş bir daha asla uçamaz."
Gösterişin ve zenginliğin insana bir fayda sağlamadığını, aksine onu zincirlediğini anlatmak istemiş, diye düşünmüştüm. Benzetme tarzı hoşuma gitmişti. Sonra kitaba bir göz atmak için ödünç aldım ve bırakamadım. Ama sürükleyici olduğu için değil, sanatçının düşünme tarzı hoşuma gittiği için. Hayatı boyunca barışı, insanların huzur içinde yaşamasını arzulamış. Ama ne kadar çabalasa da halkının zulme uğrayıp sömürge altına alınmasına engel olamamış. İnsanlar onun isyancıların arasına katıldığını düşünmüşler, onun fikirlerini umursamamışlar. Fakat böyle bir adam nasıl olur da hayata karşı bu kadar umut dolu şiirler yazabilir diye merak da etmedim değil. Onun için hayat, çiçekler, kuşlar, çocuklardan ibaretmiş gibi. Güçlü bir ailede büyümüş ve çocuklarını da güçlü yetiştirmek için çabalamış. Bazı konularda benim düşünce tarzıma ters düşen eylemleri de vardı fakat onun büyüdüğü çevreyi bilmediğim için onun 'normallerini' anlamamam tuhaf kaçmaz herhalde. Herneyse, diğer eserlerinden önce bunu okuyarak, hayatını öğrenmem diğer eserlerini okurken anlamama yardımcı olur diye düşünüyorum. Herkese öneririm. Hayatınıza bir şeyler katacağını düşünüyorum.
