"Halbuki Muazzez’e karşı olan hisleri büsbütün başkaydı. Onu hariçte bir mevcut, yabancı ve başka bir insan olarak düşünmüyor, kendinin bir parçası, kolu, gözü ve yüreği olarak tasavvur ediyordu.
Fəlakətə sükunət və soyuqqanlılıqla dözənlərin mənzərəsi o fəlakət üçün ağlayıb özünü öldürənlərdən daha qorxunc və əzicidir. Quru və donuq gözlərinin arxasında hansı alovların yandığı, yavaşca qalxıb enən köksünün içində nələrin qaynadığı bilinmədiyi üçün insan narahatlıq və tərəddüd içində kədərlənməyə bilmirdi...