Foucault 1955-60 yıllarında keşfettiğinde Raymond Roussel, pek bilinmeyen, garip bir yazardır; tuhaflıklara olan düşkünlüğü, soğuk esprileri, sıradışı kişiliği ve ürünlerinin tam anlamıyla norm dışı olması nedeniyle bir tek gerçeküstücüler fark etmişti onu. Hakkında bir inceleme yazmaya karar veren Foucault Roussel' in sözüm ona “ deliliğini ” şöyle tarif ediyor kitapta:
“ Roussel' in deliliği ancak bizim de deliliğimiz olduğu ölçüde, kendi içimizden değil, ait olduğumuz dünyadan ve o dünyayla kurduğumuz sapkın iletişim biçiminden gelen bir delilik olduğu ölçüde konuşur bizimle ”
“ Roussel hiçbir zaman kendi krizi için “ başkalarının gözünde bir delilik ” demez. O krizden kendini sıyırmaya çalışmaz asla. Aksine en azından bir süre için orada kendisine bir mesken bulduğunu gösterir: “ Birkaç ay boyunca olağanüstü şiddette bir aydınlık hissettim. ” Merkezi olduğu, merkezinde olduğu bir güneşin içeriden tecrübe edilmesidir bu. Başkalarının anlayışsızlığını bulmaz Roussel krizinin odağında; çarnaçar kopmuş olduğu ışıl ışıl aydınlık bir yuva diye bahseder ondan. Jules Verne' in eserlerinde gördüğü, bütün gerçek güneşleri gülünç düşüren küre budur. Ölümden sonraki ifşanın üstüne onu asmıştır. ”
Kitapta Foucault, Roussel' in labirentleri içinde kaybolduğunu çok çabuk fark ediyorsunuz. Okunması, dikkat isteyen kıymetli bir eser olmuş. Roussel' in kitaplarını okumadan önce okunması gereken kitap. Türkçe çevirilerinden "Locus Solus" önerilmiş. Her iki kitap için keyifli okumalar..
