“…Böğürtlen dikeniyle çevrili bahçelere gizlice girdiğimizde her yanımız çizilirdi; alasulu kayısıları, korukları ceplerimize doldurup kuytu köşelerde yerken, çoğu kez Bekir Amca’ya yakalanırdık. O gün yine suçüstü yakalanmıştık. Korkuyla eve döndüğümde herkes eyvandaydı. Köy muhtarı kekeleyerek babamın gönderdiği mektubu okuyor, bir yandan da Kürtçe’ye çeviriyordu...
Annemle oturup ağladık. Babam, bana çıkışarak, ‘Bak gelecek yıl okula gideceksin. Sana Türkçe öğreteceğim. İstersen başlayalım.’
‘Babam evde yok,’ cümlesini ezberletirken katıla katıla gülmeye başladık... Kadınların arasında ürkekti annem. Herkes, hatta çirkin cüce kadın bile, anneme Türkçe öğretme çabası içindeydi.
Bu koca kent, muhtarın radyosundaki Ankara mıydı? Atları, inekleri ‘Makaram sarı bağları’ söyleyen kadın yoktu.”
Çeşitli dillere çevrilen kitaplarıyla yalnız Türkiye’ye değil, Avrupa’ya da öykücülüğünü sevdiren Suzan Samancı, Reçine Kokuyor Hêlîn’de yer alan on beş hikâye ile yaşadığı coğrafyanın kokularını, tatlarını, insanlarını anlatmaya devam ediyor. Nicedir “Orası” diye kodladığımız bu topraklarda yaşanan acı ve hüzün dolu gerçekler, Suzan Samancı’nın kendine has sıcak, insancıl, sloganlaşma tuzağına düşmeyen anlatımıyla öykülerde hayat buluyor.
Suzan Samancı 'nın okuduğum üçüncü kitabı
Reçine Kokuyordu Helin öykü kitabı toplamda 15 öyküden oluşuyor yazar her biri öyküyü farklı bir dille okuruna sunmuş şahıs yer ve mekan her ne kadar farklı olsa da öykülerin sonu acılarla bitiyor
Öykülere doymak istiyorsanız doğunun halkından dinlemenizi öneririm yazar bu öykü kitabında dilden düşenleri açık bir şekilde yazıya dökmüş öykü severlerin bu kitabı okumalarını öneririm
