O bana hep öfkeli olurdu Işıl, hep bir şeyler isterdi benden, hep eksik bulurdu. Onun yanında ellerimi bilmez olurdum. Sözlerim denmez olurdu, yutkunurdum. İçim söylenmemiş sözlerle dolu, bunu bilemezsin. Bana bakarken başı şişerdi, görebilirdim bunu. Alnı kabarır, saçları dikilir, şahdamarı, şakak damarı atardı durmadan, şak! şak! Öfkesinden kızıl basardı yüzüne pençe pençe, hiçbir gerekçe bulup uyduramazdım yaşamama.