Romantik Egoist Frederic Beigbeder
"Bekar bir erkeğin kendine sorduğu tek soru:
- Bu gece kiminle yatacağım?
Evli bir erkeğin kendine sorduğu tek soru:
- Bu öğleden sonra kiminle yatacağım?"
"Ey ırkçı çeteler: Türklerin Geceyarısı Ekspres'ndeki gibi, kısa boylu, posbıyıklı tipler olduğunu mu sanıyorsunuz? Bu, önce Konstantinopolis, sonra İstanbul olan Bizans'ın görkemini unutmak olur. New York down olduğuna göre, dağıtmak için oralara gitmek gerkiyor. Türkler İtalyanlara benziyor, uzun boylu ve sizlerden daha iyi giyimliler. Kadınları muhteşem. Nüfusun %70'i 35 yaşın altında. İstanbulûn son moda gece kulübu kısa bir süre önce açılmış: Nişantaşı'ndaki..."
"Beigbeder: Çağının yazarı! Akıldışı bir çağda sivri dilli bir yetenek, dipte yatanı, esas olanı arayan bir hafiflik. Hiçbir şeyi umursamayan bir toplumda nasıl normal kalınır? Korkına merdiven dayayan Beigbeder, bu sorunun cevaını bulmuş: 'Romantik Bir Egoist' olarak."
- The New Yorker
Kitaptan 10 Alıntı
Korkunç şeyler yaşadım,büyük acılar çektim,iflahım kesildi,yerlere serildim,yenilip aşağılandım,çamurların içinde yuvarlandım,baştan savıldım,kaderime terk edildim,ama asla,hiçbir şey seni aramamak için harcadığım çaba kadar büyük bir çaba istemedi benden.Claire,sadece"sana telefon etmemenin" benim için ne kadar güç olduğunu kimse bilmeyecek.Sevmeyi bırakmak,içkiyi bırakmaktan daha beter.
Romantik Egoist, Frederic Beigbeder
Asıl zor olan insanın neden yaşadığını bilmemesi değil, bu soruyu aklına getirmemeyi başarması.
Aşık bir erkekten daha ırkçı biri olamaz; o sadece bir kişiyle ilgilenir ve diğer bütün kadınlar ölebilir.
İnsan,birşeyi ya da birini aramakla yıllar geçirip sonunda,aslında aradığının kendisi olduğunu fark edebilir.
Tanrıtanımaz bulamadığı bir şeyi arar.
Sanatçı aramadığı şeyi bulur.
Evlerinde ekran karşısında yalnız yaşamaya fazla alıştıklarından,kalabalığın içinde artık kimseyi aramadan,ellerinde boş bir bardak sabit bakışlarla tek başına duran benim gibi internet müptelalarına rastladım.Şeffaf binalarda modern zombiler olmaya fazla alışmış tipler.Kim olursa olsun birilerine ilgi göstermekten aciz insanlar.Yalnızlık bireyciliğin mantıksal sonucu..Ekonomik bencilliğimiz bir yaşam tarzı haline geldi.Yazıyla cevap vermek için çeyrek saat harcamaya alışmış biri,biriyle yüz yüze konuşurken nasıl parlar?Sanal olan bizim gerçek karşısındaki sığınağımız..
Ben mutsuzluğumu seviyorum. bana arkadaş oluyor. Bazen bir anlığına mutlu olduğumda acı yoksunluğu gibi birşey hissediyorum. İnsan çok çabuk keder bağımlısı oluyor.
Benden istedğin şey imkansız.Seni sevmemeyi asla başaramayacağım.
Uyuşturucuların en kötüsü hala aşk.Sen beni hayata geri döndürdün,kaybettiğim heyecan duygusunu geri verdin.Nereye gidersem gideyim,senden başka birşey görmüyordum ve sen yanımda olmadığında,gözlerim buğulanıyordu.Bir masumiyet kalıntısı yanaklarımı kızartıyordu.Şu andan itibaren ve ölene kadar,biri ne zaman önümde adını ansa,bakışlarımın biraz dalgınlaşması mümkün.Başkaları "çok içti,kafası gidip geliyor" diyecektir,ama ben bunu umursamayacağım,oradan çok uzaklaşmış,karşılıklı aşk cennetinde,bir gün yeniden girmemi sağladığın o imkansız düş aleminde olacağım
Neyin gitmediğini nihayet anladım sanırım; ben bir kahraman olmak isterdim. Titanic'in pruvasına çıkmak ve "Ben dünyanın kralıyım" diye bağırmak. Baldıran zehri içmek, imparatorluklar fethetmek, güneş sisteminin çehresini değiştirmek, Danone'yi alaşağı etmek isterdim. Başımdan tarihsel olaylar geçmesini ve birbirini izleyen ilginç hikayelerden başka hiçbirşey yaşamamayı isterdim. Dünya kilitlenmiş durumda,üzerinde hiçbir söz hakkım yok.
Sık sık,erkekler için iktidar neyse,kadınlar için de güzelliğin o olduğu söylenir. Güzellik kadınların en önemli baştan çıkarma silahıdır. Güzel bir yüzün aynı zamanda bir engel olduğu söylenmez. Güzellik bayağı ve tipsiz budalaları çeker, akıllı ve müşvik çekingenleri ürkütür. Kötü bir dağılım gerçekleştirir;güzel kızların hep ahmaklarla birlikte olmasının nedeni budur. Fiziksel güzelliğin iktidardan çok şöhrete benzetilmesi gerekirdi, şöhret gibi geçici, onun kadar yapay ve yıkıcı olan güzellik, bir buluşmanın en kötü ölçütüdür.
Bütün mutsuzluklarımız kendimizi tekrarlamayı reddetmemizden kaynaklanıyor. Sanki birden fazla hakikat varmış gibi.
