Özellikle dikkatimi çeken nokta, hekim Paracelcus'un sürekli üzerinde durduğu (ve hatta sırf bu yüzden döneminde garipsenip, dışlandığı) teorisi; Gökkubbe ve insan.
"Galaxa insanın karnından geçer" cümlesi ile başlayıp, hayatı boyunca evren ve insan arasındaki bağlantı ve yanısamaya vurgu yapıyor. Ona göre, Sema insan, insan da semadır ve bütün insanlar tek bir sema, sema da tek bir insandır. Tabi 1400lü yıllarda buna vurgu yapan tek insan değil Paracelcus ama en bilineni. Kilisenin düşünmeyi, araştırmayı yasakladığı yıllarda, O her insanın içinde bozulmamış özel bir sema vardır diyerek Astronominin ve insan bedeninin daha çok araştırılması için çabalıyor. Bizlere kendimizi tanımak için Gök kubbeyi tanımaya yönlendiriyor. Hastalıklarımızın bize düşman olmadığını, onların bizim bir bileşenimiz olduğunu ve onları tanımamız, doğalarına uygun davranmamız gerektiğini söylüyor. (Bkz. Sıtmayı anlamak isteyen, depremi araştırsın). Harici olgular ile bize zaafiyetlerimizi gösteriyor bir nevi. Latince kelimelerin çok fazla olması ve bunların bazılarının tercüme edilmemesi yorabiliyor biraz ama çok istifade ettiğim bir kitap oldu.
