Tüm affedişler aslında, kendini affediştir.
Çünkü başkasına karşı hissettiğim dargınlık, affedememe veya kin, bunların hepsini içimde taşıyorum ve içimde gerçekleşiyor. Biri bana karşı yanlış yapmış olsa ve ben de öfkemde haklı bile olsam bu düşünceleri ve duyguları ben taşıyorum ve beni etkiliyor onu değil. Sadece zihnimi değil vücut enerjimi düşürüyor ve dengemi bozuyor. Kanımın kimyasını değiştiriyor. Affetmeye başladığımda, duygularımı boşaltıp hafiflediğimde gördüm ki tüm o negatif duygulardan özgürleşiyorum ve onu da serbest bırakırken geçmişe beni çeken bağlardan kurtuluyorum. Affedememeyi serbest bırakıyorum, yani aslında kendimi affediyorum. Diğer kişi yaptığı veya yapmadığı o durumdan özgür olmuyor, kurtulmuyor, geçmiş onu bağlamaya devam ediyor. Ama artık bunun benimle bir ilgisi kalmıyor. O affedilmeyi hak etmiyor olsa bile ben affetmeyi hak ediyorum.