Rüzgarın Yüzyılı - Ateş Anıları 3
Eduardo GaleanoRüzgarın Yüzyılı - Ateş Anıları 3 Gönderileri
Rüzgarın Yüzyılı - Ateş Anıları 3 kitaplarını, Rüzgarın Yüzyılı - Ateş Anıları 3 sözleri ve alıntılarını, Rüzgarın Yüzyılı - Ateş Anıları 3 yazarlarını, Rüzgarın Yüzyılı - Ateş Anıları 3 yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kışlanın komutanı olan albay, Somoza'nın kaçtığını duyunca makinelilerin susturulmasını buyuruyor. Sandinista’lar da ateşi kesiyorlar.
Az sonra kışlanın demir kapısı açılıyor, elinde beyaz bir bayrak sallayarak albay görünüyor. 'Ateş etmeyin,"Albay karşı kaldırıma geçiyor. “Komutanınızla görüşmek istiyorum.*
Yüzlerden birini örten mendil düşüyor. 'Komutan benim,* diyor Mönica Baldonato, askerlerin lideri olan Sandinista kadınlarından biri.
'Nee
Albayın, bu kibirli maçonun ağzından, ordu kurumu ses vermiştir, yenilmiş gene de başı dik. Pantolonun erkekliği, üniformanın onuru.
• *Ben kadın kısmına teslim olmam,* diye gürlüyor albay.
Sonra teslim oluyor.
"Esas düşman nedir? Askeri dikta rejimi mi? Bolivya burjuvazisi m i? Emperyalizm mi? Hayır, compaftero'lar. Size yalnızca şu kadarını söyleyim. Bizim esas düşmanımız korkudur. Onu içimizde taşıyoruz."
Bir pazar günü *ideolojik fikirler beslediği için* işkenceden geçip hapse atılmış olan öğretmen Didaskö P6rez*i görmeye, beş yaşındaki kızı Milay geliyor. Milay babasına bir kuş resmi getiriyor.
Muhafızlar resmi, cezaevinin kapısında yırtıyorlar.
Ertesi pazar, Milay babasına bir ağaç resmi getiriyor. Ağaçlar yasaklı olmadığından resim içeri almıyor. Didaskö resmi Övüyor, sonra ağaç dallarının arasına serpiştirilmiş, yani gizlenmiş duran, renkli, küçük beneklerin ne olduğunu soruyor: *Portakal mı bunlar? Yoksa başka meyve mi?
Çocuk, parmağını babasının dudaklarına bastırıyor: "Şşşş*
Sonra eğilip babasının kulağına fısıldıyor: *Saçma konuşmasana. Görmüyor musun, göz bunlar. Senin için gizlice içeri soktuğum
kuşların gözleri
Guatemala’da her zaman havaların neşesi olmuştur. Kuşların bu en şaşaalısı, ülkenin simgesi olmayı sürdürüyor, bir zamanlar ürediği yüksek ormanlıklarda artık çok seyrek görülse bile. Akbabalar çoğalırken quetzalın soyu tükenmekte.
Burnu ölümün kokusunu ta uzaklardan alabilen akbaba, cellatları köyden köye izleyip havada sabırsızlıkla halkalanarak ordunun yaptığı işi tamamlıyor.
Yakın dostlarından oluşan bir kortej onu uğurluyor, başlarında da Matilde Urrutia var. (Neruda bir gün Matilde*ye, "Senin yaşadığın zamanda yaşamak öyle güzeldi ki demişti.)
İyi bir boksörün, dövüşmesini ringle sınırladığım söylediler ona. O da gerçek dövüşün başka bir şey olduğunu; zafer kazanmış bir siyahın, yenik düşmüş siyahlar adına, mutfaklarda sofra artıklarım yiyenler adına dövüşmesi demek olduğunu söyledi.
Dilini tutmasını söylediler. O zaman Ali haykırmaya başladı. Telefonunu dinlemeye başladılar. O zaman Ali telefonda haykırmaya başladı.
Vietnam’a yollamak için sırtına üniforma geçiriyorlar. Ali üniformayı çıkartıp atarak, gitmiyorum dîye haykırıyor, çünkü kendisine ve öteki siyah derili Amerikalılara hiçbir kötülük yapmamış olan Vietnamlılara karşı hiçbir düşmanlığı yoktur