sesi olmayan bir ağzım olduğunu bilmiyordum. sessizliğimin ne kadar yırtıcı olduğunu. benim değildi o ses. konuşan ben değildim. o yükselen alçalan, çözülen, fırıl fırıl dönen ve çıkış arayan haykırışlar benim olamazdı. sözcükler yuvarlanıp yerlere düşüyordu ve ben nasıl olup da hep birlikte baş aşağı, aşağı, aşağı düştüğümüzü anlayamıyordum. yeryüzünün neresinde bulunduğumu bilmiyordum. içimi bulandıran nefretle kapıyı dövüyordum ve ellerimle boğmak, öldürmek istiyordum onları. sadakatin yalnızca iyimserlik ve umuttan ibaret olduğunu böyle, kanatlarım ateşe tutularak öğrendim
