Mehmet Âkif'in ikinci şiir kitabı. 1912'de basılan kitap, uzun soluklu tek bir şiirden meydana gelir. Âlem-i İslâm adıyla bir seyahatnamesi bulunan Tatar gezgini Abdürreşit İbrahim'i hatırlatan bir vaizi Süleymaniye Camii kürsüsünde konuşturduğu eserinde Mehmet Âkif, bu "beyaz sakallı, temiz yüzlü ihtiyar"a Türk-İslâm dünyasını ve özellikle de İstanbul'u tasvir ettirir. Vaizin kimliği dolayısıyla Türk dünyasına da geniş yer verilen eserde 1905 Meşrutiyeti sonrasında Rusya Türklerinin hak ve özgürlük mücadelesi de anlatılır. Eser aynı zamanda İkinci Meşrutiyet dönemi İstanbul'unun sivil-asker bürokrasisiyle, aydınlarıyla ve geniş halk kitleleriyle gerçekçi bir fotoğrafını da verir. Süleymaniye Kürsüsünde, hem Abdürreşit İbrahim'in hem de M. Âkif'in temsilcilerinden bulunduğu modernleşmeci bir proje olan İslâmcılık fikriyatının önemli metinlerindendir.
