Çok değil bundan 48 yıl öncesi... 12 Mart’tan sonra yaşananlar, bunların insan psikolojisine nasıl yansıdığı, çıkar ilişkileri, kaybetme korkusu...
Öyle bir dönem düşünün ki çocukların üzerindeki etkisi oyunlarına bu şekilde yansıyor...
“Teslim ol!”
“Kimsin len!”
“Sıkıyönetim.”
“Tabancayı nerden kopturdun?”
“Teslim ol len, anarşik!”
“Şuu baa virse bir!”
“Kıpırdama len! Hakkat tabanca bu!”
“Essah mı? Vursaa!”
“Essah vallaa. Amcam getirdi.”
“Amcan pulis mi?”
“Yok len, anarşik... Deniz Gezmişgil’le Yılmaz Güneygil’in dostu. Bu tabancayı onlar virmiş.”
“Yok deve.”
“Yalan diyel lan! İnanmazsan gel de Mustafa Amca’ma sor.” (s.58)
Oya karekteri, Adana’da sürgündedir. Hüseyin’in davetiyle ilk kez Ali’nin evine misafir olur ve olaylar bundan sonra başlar.
“Tekmeyle açılan tahta kapı, içeri dolan sivil polisler, basılan ev, ev halkı, kendisini merkez yapmaya alışmış bir ‘Ben’in çevresinde döne döne uzaklaşır.”
Karakola götürülen Oya, Ali, Hüseyin, Mustafa, Zekeriya ve Ekrem. Başlarına neler geleceğini beklerken kendileriyle ve birbirleriyle yaşadığı çatışmalar. Oya bekleme süresinde cezaevinde yaşadıklarını hatırlar ve o dönemin yaşanan acılarını gözler önüne serer.
Kadın psikolojisini ve özellikle o dönemi başarılı bir şekilde yansıtmış. Her ne kadar okuduklarımızın kurgu olduğunu varsaysak da Sevgi Soysal cezaevinde şahit olduğu gerçekleri de romanına başarılı bir şekilde yansıtmış. Keyifli okumalar...
