Sözler ve Alıntılar
Uzun bir yolculuk sonrasıyız. Ben çok yorgunum, sen çok güzelsin….
𝑯𝒂𝒚𝒂𝒕 𝒃𝒆𝒓𝒃𝒂𝒕 𝒗𝒆 𝒃𝒊𝒓 𝒅𝒆 ö𝒍ü𝒚𝒐𝒓𝒔𝒖𝒏…
Sayfa 117
“Sen. Ben. Bilek güreşi. Yemek masasında. Hemen.”
Emmett’ın sırıtışı bütün yüzüne yayıldı.
“Şey, Bella,” dedi Alice çabucak, “sanırım Esme o masayı çok seviyor, antika.”
“Teşekkürler,” dedi Esme, Alice’e sessizce.
Bakışlarımız bir an birbirine kitlendi. Altın rengi gözleri öylesine derindi ki, ruhuna kadar her şeyi görebildiğimi düşündüm. Onun ruhunun varlığının hiçbir zaman aramızda tartışma konusu olmamış olması, aptalca geldi, yani vampir olmasına rağmen. O en güzel ruha; parlak zakasından, eşsiz yüzünden ya da muhteşem vücudundan bile güzel bir ruha sahipti.
Sanki ruhumu görebiliyormuş gibi, o da bana baktı. Sanki gördüğü ruhu sevmiş gibi.
Edward ve ben veda sahnesi yaratmamıştık, zaten böyle bir şey de planlamamıştım. Bunu dile dökmek, her şeyi bitirecekti. Bir hikayenin son sayfasına SON yazmak gibi bir şeydi bu. Bu yüzden birbirimize veda etmedik ve çok yakın durup sürekli birbirimize dokunduk. Bizi bulan, nasıl bir son olursa olsun, ayrı bulamayacaktı.