Ağzımı acı bir tat kapladı, geçiciliğin tadı: Ayakkabılarımızın ardındaki rüzgar, bizden kalan son izleri çoktan alıp götürürken ne için yaşıyordu ki insan?
"Tam da ben, ben ki kitap var etmenin soluğumuzun ötesinde insanlarla bağ kurmak ve böylece tüm yaşamların en acımasız düşmanına, fanilik ve unutulmuşluğa karşı koymak olduğunu bilmem gerekirken, Sahaf Mendel'i senelerce unutmuştum."