Divan Edebiyatı'nın incilerinden dokuz şairin, kısa hayat hikayeleri ve otuz üçer şiirinden oluşan üç cildin ilki Şahane Gazeller - 1. İlk cildin üç incisi ise Ahmet Paşa, Necatî ve Fuzûlî.
Divan şiirinin anlattıkları deryanın içindeki balık misali. Nereye doğru gidersen bir güzellik, nereye dalarsan bir anlam. Güzelleme, aşk, özlem, âşıklık istidadı, söz sanatları... Ne ararsan var, gel okur gel! Hani derler ya şu kitabı okumadan ölme diye, divan edebiyatına girmeden, onun tadını almadan ölme diyorum, ben de.
İki tane mısra ile dünyalar kadar mevzu anlatmak! Söyleyiş ustalığı desen var, konu bilgisi desen var, toplumun içinden gelmişlik desen var (sözüm ona divan şiiri için saray edebiyatı diyenler var).
Şu anlatışa bir bakın, Necatî'den:
Güzel görünür ırakdan görünse her nesne
Anın içün güneşi rûy-ı yâra benzetdim
"Uzaktan bakıldığında her nesne güzel görünür. Bu yüzden güneşi sevgilinin yüzüne benzetiyorum."
Sevdiğini güneşe değil, güneşi sevdiğine benzetiyor... Şu ifadedeki ihtişama, alıma bakın.
Divan edebiyatı aşkı, hayatı, özlemi, derya içinde yaşayıp bir damla olmayı, sanatı, sözü, özü anlatan nadide bir alandır. Divan edebiyatı; saray edebiyatı, yüksek zümre edebiyatı değildir, söylenilenlerin aksine hayatın ta kendisidir. Toplumun içinden gelmemiş, toplumu yaşamamış bir şairin sözleri bu denli etkileyici olabilir mi? Bu ihtişama yüz çevirmek yerine, edebiyatın bu gül yüzünde doyuma ulaşmak için çabalamalıyız.
