“Nerede o eski marşlar’ ifadesi bir soru ise eğer, kendimi bir an taca atıp, ‘demek artık marş söyletemiyorsunuz bize’ diye cevap verebilirim. Çünkü marşlar, ritim ve melodi örgüsüyle kalbin daha diri çarpmasıyla ilgilidir. Bu durumda sorunun muhatabı sorulan kadar sorunun sahibidir de.
Yani ‘nerede o eski sen?’ diye soruyu adresine iade etmek geçer içimden.
Yukarıdaki ifade bir soru değil de sitem içeriyorsa ve soranın kendisini de içine alarak halimizden yakınmak anlamını taşıyorsa şayet, benim cevabım biraz uzun olacak ama şöyledir sevgili okuyucu:
Eskiler elbette bizim için özel ve kıymetli. Onları diri tutup paylaşmayı sürdürelim. Ama eski lezzetleri tazeleyebilmek adına yeni şeyler de söylemeye çalışalım. Mazimizden gocunmadan yeni zamanlara bir şeyler söyleyebilmeliyiz. Aksi halde sözgelimi ceddimiz Dede Efendi’nin, Itri’nin ya da Koca Sinan’ın eserleriyle övünmekten ibaret bir sanat yolculuğu bizi mazur kılmaz. Onlar, zamanlarının en seçkin eserleriyle bir medeniyetin tanıkları oldular. Oysa sanatın ve sanatçının kendi zamanına belgeler düşürmesi gerekli. Bu sorumluluğu dedelerimize havale etmek haksızlık olur. Yaşadığımız onca bireysel ve toplumsal travmaya rağmen, düşe kalka da olsa üretebilen ya da üretme sancısı çeken arayışlar çıkmalı içimizden.“
Ömer Hocam, ezgileri gibi kalemi de güzel. Bir tatlı kitap okudum. Ömer Hoca ile birebir muhabbet edermiş gibi kaleme almış konularını, biraz hayatından biraz yaşadıklarından biraz birikimlerinden. Her vaazın ardına o vaazla ilgili bir de komik diyaloglar eklemiş. Gerçekten gülerek düşünerek okunacak tatlı bir kitap. Buyrunuz :)
