‘’Sensiz yola girürisem çarem yok adım atmaya,
Gövdemde kuvvetim sensin başım götürüp gitmeye!’’
-Yunus Emre
İlk ortaya çıktığı asırda ‘’din bilimi’’ olarak kendine yer bulamayan tasavvuf; din biliminin üslubunu değiştirmiştir. Dinî bilgide remizli ifadeler ve hikâye ile şiir dilinin imkânlarını kullanarak; sıradan insanların bu bilgiye ulaşmasına odaklanmıştır. Bu tavır Tasavvufun; dinin ruhunun kaybedilmesine, hayattan uzaklaştırılmasına ve içinin boşaltılmasına olan eleştirilerinin yansımasıdır. Diğer bir yoruma göre ise Hallâc-ı Mamsûr’un söylemlerinden sonra başına gelenler sebebiyle böyle bir sembolik dil kullanımı tercih edildiğini savunanlar vardır. Bu tür ‘perdeli konuşmak’ ve ‘şatahatlı düşünceler’ İbn Arabi ile açıklığa kovuştuğunu söyleyebiliriz. Her ne sebeple olursa olsun derin bir derya misali Tasavvuf Edebiyatı oluşmuş ve bu türde birçok sufinin eseri bize kadar ulaşmıştır. Kitapta bu sûfîlerden bazıları ve onların bazı beyitleri üzerinden tasavvufun ana meseleleri incelenmiştir. Bu inceleme yapılırken temel ve ortak kavramların tasavvuf metafiziği ve tasavvuf tarihi açısından açıklanması aydınlatıcı olmuştur. Bununla birlikte nispeten akademik bir dil kullanılmış olması, okuyucunun dikkatini sürekli açık tutmasını gerektirmektedir.
