Sakız Sardunya
Elif ŞafakSakız Sardunya Posts
You can find Sakız Sardunya books, Sakız Sardunya quotes and quotes, Sakız Sardunya authors, Sakız Sardunya reviews and reviews on 1000Kitap.
“Unutma, kitapseverler her yerde. Zengin fakir, köylü şehirli, kadın erkek, genç yaşlı fark etmez. Onları hemen tanırsın. Biraz içe kapanıktırlar. Hayal güçleri geniştir. Etraflarındaki insanlar onları her zaman anlayamaz. O yüzden biraz yalnızdırlar. En güzel hikâyeleri onlar anlatır. Bu insanların bir ortak noktası var: Çoğu sihirli küreyi ya bulmuştur ya da bulacaktır. Tıpkı senin gibi...”
Şehirdeki bütün çocuklara kâğıt kalem verin,” dedi Sakız Sardunya. “Onlan özgür bırakın. ‘Sen çocuksun yapamazsın, sen çocuksun anlamazsın’ demeyin. Anlatın. Konuşun. Yüreklendirin. Yapabilirsin,’ deyin. Cesaretlendirin. Hikâye anlatmaya, masal uydurmaya, şiir yazmaya, resim yapmaya teşvik edin. Eminim harika fikirler bulacaklar.”
O zaman anladı ki sadece çocuklar değil; kuşlar, balıklar, ejderhalar, hatta cadılar bile zaman zaman kendilerini yalnız hissediyordu. Herkesin hayatı kendine göre zordu ve herkesin bir hikâyesi vardı.
Evlerde sürekli temizlik yapılıyordu. Camlar siliniyor, halılar süpürülüyordu. Oysa sokaklar ve meydanlar aynı şekilde temiz değildi. Sakız Sardunya bunu anlayamıyor-du. insanlar evlerine özen gösteriyor ama yaşadıkları şehirlere kötü davranıyordu. Araba camlarından boş kutu fırlatıyor, yerlere çekirdek kabukları atıyor, piknik sonrası çöplerini toplamıyorlardı. Nasıl evde böyle temiz, sokakta böyle özensiz olabiliyorlardı? Bu da büyüklerin dünyasında çözemediği bilmecelerden biriydi.
Bazen birinin ne dediğini bilmiyorsan, o konuşmadığı için değil, sen duymadığın içindir.
Birinin en beğendiği yemeği pişirmek ona “Seni seviyorum,” demekti.
Kaplumbağaları sadece yemle besliyordu. Bir de kabuklan kalınlaşsın diye kalsiyum tabletleri veriyordu. Çünkü kabukları sağlam olmazsa kendilerini koruyamazlardı. Kim bilir belki insanlar da böyleydi. Kabukları yoktu evet, ama hayatın zorluklarına karşı güçlü olmaları gerekliydi.
Zaten büyüklerle açık açık konuşmayı başarmak, Ağustos ayında kar yağması kadar düşük bir olasılıktı. Yetişkinler genelde sevmedikleri soruları ya duymazdan gelir ya da gülerek geçiştirirdi. Bazen de kızıp azarlar; konunun üzerini kapatırlardı.
