İnsan, çok karmaşık bir yapıya sahip. Doğum ile ölüm arasında milyarlarca nefes alıp veriyoruz. Doğaya yüz binlerce kir bırakıyoruz. İnsanlar tanıyıp insanlar kırıyoruz. Hayvanlara işkence ediyoruz. Nefesimiz olan ağaçların nefeslerini kesiyoruz. O kadar karmaşık yapıya sahibiz ki belki de bu yüzden hala daha ne yapmamız, ne olmamız, nerede durmamız gerektiğini bilmiyoruz.
Bu romanı yazarken tek amacım, kalıplaşmışlıktan kurtulmaktı. Belki de bu durum kendi zihnimde kalıplaşmış her şeye karşı şüpheyle yaklaşıyor olmanın neticesinde gelişmiştir. Bilmiyorum. Sadece herkesin, her şeyin, her zerrenin özünde yine özünden farklı karakterlerin ihtiva ettiğini düşünüyorum. Eğer öyle olmasaydı dünya sizce de çok “tahmin edilebilir” bir yer olmaz mıydı?
Kesin olarak beyan ediyorum ki “kesin” olan her şey muallaktadır ve hayat sadece mukadderattır.
