Cehalet mutlulukmuş sözüne bir kez daha hak veriyorum. Bilmiyor olmanın rahatlığı ile bilmenin huzursuzluğu arasındaki uçurumu en çok hissettiğim kitaplardan biri oldu. Tamam, şekerin, unun, hazır gıdaların.. zararlı olduğunu hepimiz az çok öğrenmiştik ama ne çok şey varmış bilmediğim.
Neye üzülsem bilemedim. Çaresiz bırakılan çiftçilerimize mi, tarım ve sanayimiz üzerinde oynanan oyunlara mı yoksa bilinçsizce tükettiğimiz yapay ve DNA’sı bozuk gıdalara mı? Her bölümde önce şaşırdım, sonra kabullenip ben de şunu yerim o zaman dedim. Ancak bölümler geçtikçe ne yiyecek bir şey kaldı ne de iştahım! Oysa ben ne keyifliydim balığımı, yumurtamı, elmamı yerken. Şimdi markette neye elimi atsam, onunla ilgili okuduğum cümleler aklıma geliyor.
Olsun yine de okurum, hiç etkilenmem, öğrenmiş olurum ya da iştahım kapanır iyi olur diyenler, önden buyurun! Ben damak tadıma düşkünüm, yemek keyif işidir diyenler, aman deyim siz uzak durun! Sonra uyarmadı demeyin, benim gibi sofra neşeniz kaçar, yemeden içmeden kesilirsiniz :)
Her ne kadar Steve Jobs amcamız “Aç kal, budala kal” derken bunları kastetmiş olmasa da, budala olamadık ve sonuç: AÇIZ :)
