Düşündüm ki bunlar, bu merhamete değer gördüğüm canlılar mutlu, hayattan kendi bilinçleri ölçüsünde yararlanıyorlar. Biraz sonra her biri kendi sahiplenme ihtiyacına yetecek kirli bir kucakta mutlu bir uykuya dalacak. Asıl merhamete ihtiyacı olan, asıl zavallı yine ben, bu anlaşılmaz, bu memnun edilemez kalbimle yine bendim ve biliyordum ki bu gece ben uyuyamayacaktım, ateşli bir umutsuzlukla sebepsiz, kendi iradem, kendi arzumla, hayatın usancını hissetmeye, rahatsız olmaya devam edecektim...