Bir çırpıda okunası bir kitap.
Kendi adıma, kitap içindeki olguları okurken 12-20 yaş aralığımdaki çocukluk aşkı-aptal aşık-depresiflik dönemlerimi hatırlattı bana. O zaman ki duygu hallerim kitaptakiler gibi bir kaç cümle karalatmıştır bana da.
Olgular hep erkek gözüyle yazılmış lakin hepimizin (kadın erkek fark etmez) başından bu dönemler muhakkak geçmiştir. Yaraların acıya, acıların da anıya dönüştüğü zaman dilimleri geliyor sırayla. Kitapta dediği gibi, unutmuyorsun alışıyorsun. Ama zaten en büyük hata değil midir geçmişi unutmak. Geçmişini unutup, ders almayıp, kendini geliştirmeyenler hep aynı acıları çekmeye mahkum değil midir zaten.
Herkes adına konuşamam tabiki ama kendi adıma şunu söyleyebilirim ki şu anda gülüp geçtiğim, çocukça gördüğüm ama duygusal ve ruhsal anlamda şimdiki beni şekillendirmemi sağlayan anılardılar yaşadıklarım ve kitabı okurken tekrardan hatırlamak iyi geldi.
Ayrıca kitabı okuyacaklara, okurken kendinden bir parça bulacaklara ve kitapta okuduklarını aynen yaşamış olanlara naçizane bir tavsiyem olacak: Selvi Boylum Al Yazmalım filmini izlemediyseniz izleyin, izlediyseniz bir daha izleyin; göreceksiniz ki sizi mutlu edecek olan ve gerçekte tercih edeceğiniz şeyin sandığınız gibi sadece “Aşk” değil, “Sevgi” ve o sevgiye verilen “Emek” olduğunu göreceksiniz.
