Funda Özsoy Erdoğan'ın bu kitabı, başyapıtları Tahakküm ve Öğrenilmiş Çaresizlik'ten önce yazılmış bir hikâye kitabı.
Kitabın yazarın sonradan yazdığı iki kitapta daha net, daha ön plâna çıkarak kendini belli edecek yazış biçimleri, cümle devirmeleri, üslûpçu diyebileceğimiz tarzı bu kitapta daha geri plânda. Üslûbunu aramaya devam eden tarzı ile yazar burada kadın ve yazar olmak meseleleri üzerinden yine melankoli kokabilecek konuları hikâye ediyor, ancak bütün bu hikâyeleri kendi akışına, yoluna koyarak onu basitleştirecek ve heba edecek bütün tuzaklardan da kurtulmuş oluyor.
Funda Özsoy'un ana meselelerinden birisi olan hayatın insanı yoğururken duygularımızın ve insaniyetimizin istismarları; ihmale ve ihlale uğramış sınırlar, yakınlıklar; insan olmakla insan kalabilmek veya bunu kaybetmek üzerine dönüp duran olaylar, kişiler, durumlar üzerinden birbirine yakın ruh çözümlemeleri, bir insanı anlamaya çalışırken onun duygularına, onun ruh dünyasına bakarak incindiği yerlere sözle, hikâyeyle merhem olma gayretleri...bütün bunlar, hepsi, bu kitapta da var. Kitap aynen diğer eserleri gibi kıymetli, özenli, güzel bir eser. Okunmayı hak ediyor.
Funda Özsoy Erdoğan'ın daha çok tanınması, daha çok okunması gerek. Bunu hakikaten hak eden bir yazar. Umarım daha çok okurla buluşur eserleri. Pozsuz, rolsüz, yalansız; kağıt ve kalemle samimi ve dürüst olabilen bir insanın hikâyeleri bunlar. Mutlaka okuyun.
