(Taner, Haldun, Sancho’nun Sabah Yürüyüşü, YKY, YKY’de 3. baskı: İstanbul, Ocak 2020, s. 110.)
Taner’i On İkiye Bir Var’ı ile tanımış ve sevmiştim. Sonra Şişhane’ye Yağmur Yağıyordu’sunu okudum, bu eseri de Sancho’nun Sabah Yürüyüşü takip etti.
Taner, bu öykülerinde de öncekilerin izinden gidiyor. Sahici diyaloglar, keskin bir gözlem, doğallıkla kotarılmış bir mizah, olaylara ve insanlara kalenderâne bir bakış…
Kitapta şu öyküler yer alıyor: Sancho’nun Sabah Yürüyüşü, Piliç Makinesi, Dürbün, Salt İnsana Yöneliş, Rahatlıkla, Ases ve kitaba sonradan eklenen uzun öykü Gülerek Ölmek.
Özellikle Ases’i çok beğendim. Taner bu öyküsünde bir futbol maçını konu ediniyor, takımlardan birindeki Ases adlı oyuncuyu. Ases, yetenekli, centilmen, dürüst ve mütevazı bir oyuncudur; fakat belki de bu sebeplerden ötürü üç büyüklerde de millî takımda da top koşturamayacak, iki sezonluk kariyerinden sonra muslukçu ustalığı yapacaktır.
Yazar / anlatıcı, Ases’e hayranlığını gizlemez ve ondan yola çıkarak kendi yazarlığını, benliğini sorgular:
“Yazarlık nedir? Bir hüsranın avuntusu. Bütün hüsranların avuntusu. Yazarlık bir narsis kompleksi: “Bak ben ne yazdım. Ne marifetlerim var benim. Okuyun beni. Beğenin zekâmı, buluşlarımı” demek. Sade yazarlık mı? Aktörlük, askerlik, politikacılık, işadamlığı; hırs olmadan, beğenilmek hevesi olmadan yapılır mı?”
Bu arada, alıntıladığım cümlelerde Taner’in yazarlıkla ilgili söyledikleri bana, Sait Faik Abasıyanık’ın Haritada Bir Nokta adlı öyküsünde yazmayı da bir tür hırs ve gösteriş olarak gören ve artık yazmama kararı alan kahramanı hatırlatıyor.
