Korona günlerinde önceden aldığım, okumadığım kitapları okuyorum. Onur Caymaz’ın Sanki Yarın Nisan kitabı bunlardan biri. Kitabı bitirdiğinizde sarsıcı bir hüzün sarıyor yüreğinizi. Nisan Birol’un yayımlanmamış öykülerini okudukça içinize karşılıksız aşkın acıtılığı, ayrılık akşamlarının griliği, kavuşamamanın sarsıcı üzüntüsü gelip oturuyor. Her öyküsünde kendinizden bir şeyler buluyorsunuz. İstanbul’un gelip giden vapurlarında, Sirkeci’nin kalabalığında, Beyoğlu’nun tarih kokan sokaklarında ya da Kadıköy iskelesinde bekleyen öykünün kahramanı değil de siz oluyorsunuz. Kimi kez bir minibüs şoförünün kimi kez bir fahişenin kimi kez ise küçük bir burjuvanın hayatına konuk oluyorsunuz. Caymaz, bu toplumda ötekileştirilenlerin yaşamına da ışıldağını tutuyor. Bu bazen “çirkin” bazense “tek gözü kör” biri olabiliyor. Kitap hüznün ya da umutsuzluğun seremonisi gibi. Yazar acının, eksikliğin, yarım kalanın, tamamlanmamış olanın ya da kitabın sonunda dediği gibi sonbaharın öyküsünü yazıyor. Bu yüzden içiniz eziliyor kitabı okudukça. Keşke hiç büyümeseydik diyorsunuz kendi kendinize. Yazarın şiir gibi bir dili var. Öykülerinde geçmiş, şimdiki zaman ve gelecek iç içe geçiyor. Yalnızlığın, yitirmişliğin, kaybolmuşluğun kitabı Sanki Yarın Nisan. Her birimizin içinde böyle bir duygu yok mu? Öyleyse aynaya bakmaya ne dersiniz?
