Bu kitabı Can Dündar’ın “Yükselen Bir Deniz” adlı kitabından keşfetmiştim. Atatürk’ün bir gece bu kitabı okuyup, “Türk kadınları neden böyle özgür olmasın?” düşüncesinin şekillendiğini anlatıyordu. Tabi bu yüzden bende inanılmaz bir merakla başladım kitaba. Kitabın ilk 100 sayfası hiç sarmadı beni, yani kitap elimde süründü de süründü. Daha sonraki sayfalarında girebildim romanın içine. İşte o zaman anladım kitabın alttan vermek istediği şeyleri. Böylelikle sevdim kitabı, biraz. Toplumun dayattığı “namus” “evlilik” konularına ince bir eleştiri niteliğinde.
Bir kadının, eski sevgilileri olduğu için ona namussuz gözüyle bakılan, el değmemiş bir kadınla evlenmenin gerek ve doğru göründüğü bir Paris yaşantışını anlatıyor sevgili Daudet. Ve tabi ki “doğru” ve “arzusu” arasında kalmış genç bir adamın tarafından okuyoruz anlatılanları. Karakterler iyi ve kötü taraflarıyla olduğu gibi, zıtlıklarla verilmiş.
Herkes okumalı mı, bilemem. Ama ben bu kitabı okurken, ucundan da olsa Atatürk’ün düşüncelerine girebilmiş hissettim kendimi ve büyük bir tatmin duygusu yaşadım. Bu durum olmasa elime alıp okuyacağım bir kitap değil aslında. Bu yüzden bu kitapla ilgili düşüncelerimi “nötr” olarak bırakmak istiyorum...
