“Sardunya gibisin. Kırıldıkça yeşilinden vazgeçmeyen… Çiçeklerin proleteri… Solan yaprakları, geleceği besleyensin.
Balık gibisin. Ama hamsi. Kalabalıksın. Çaresizliğin kemirir ağları…
Kadınsın. Geleceği bağrında taşıma, emzirme sende… Ezim ezim ezildiğin günleri unutursun körpe bir gülücükle.”
“Böyle sıralayıp gidecek misin?”
“Hayır. Susuyorum. Sen anlat.”
Evin Okçuoğlu(*) 68 öykü ve kısa öykü ile kırıldıkça çoğalan insan yanlarımıza vurgu yapıyor. Unutturulmak istenen ve post modalara kurban olan insanı diriltiyor. Hep başı dik bir duruş ile kaldığımız yerden ileri atılıyoruz hayata…
