Sarı Kahkaha

Çok sevdiğim bir dostumun tavsiyesiyle b
aşladığım ve asla bırakamayıp sayfalarını tekrar tekrar okuduğum kitaptır kendileri. Kısa kısa öykülerden oluşuyor ve her cümlesinde hayatın gerçekliğini nüktedan bir dille yüze çarpıyor.

İyi de biz kimin devamıyız kâmil? Saatler, günler, yıllar ve dünya, nasıl da iğnelendi nakış nakış. Bu benim ellerim, bana Kaç zamandır fazla. Bak kış gelince insanın bir sürü cebi oluyor, ellerini unutacağı bir sürü yer, bak işte buna sevinebiliriz kâmil... Herkes ölüsünün ardından kahkaha atar, işte bu krizin, işte bu kahkanın adıymış Sarı Kahkaha.

“ Bu uzun soruyla, sadece biz,Babamın ilk akşamına oturduk. Babamdan söz edip sapsarı güldük, ağzımız dolu kahkaha.
Sonra sonra duydum: bütün yas evlerinde olurmuş, herkes gider, geriye Çekirdek aile kalırmış. Ölenin ardından konuşmanın vaktiymiş artık başlayan.Kimi zaman komik bir anı, kimi zaman ölenin anlattığı bir fıkra, bazı bazı yaptığı şakalar,En sevdiği film, hep unuttuğu o şarkı, beleş tepede izlenen o maç, olur olmaz sızdığı uyku ve daha neler neler anlatıldıkça yas evinde Kahkaha tufanı koparmış.Kahkahalar gitgide kolaylanır, bir sese, bir işarete bakarmış herkes katıla katıla gülmek için.Evinin önünden biri geçse o ara, yemin billah edebilirmiş o evin yas evi olmadığına.

Herkes ölüsünün ardından Kahkaha atar, işte bu krizin, işte bu kahkahanın adıymış Sarı Kahkaha. “

Murat Özyaşar’dan okuduğum İkinci kitap Sarı Kahkaha.”Ayna Çarpması’nda henüz söz vardı, hepsi bir imaydı.Sarı Kahkaha’da sözdeki imayı kaldırıp sözün içindeki hikayeyi anlamaya sürüklüyor “diyor arka kapak yazısı.

İlk kitabında yarattığı ortamı tüm çıplağıyla bu kitabında gözler önüne seriyor tabi anlayabilene.Bir röportajında “ Bizi yakınlaştıran her şey hikâye” demişti.Kendi adıma çok iyi anladım, ya da anladığımı zannediyorum.Zannetmekle hiç bir şey bitmiyor, değişmiyor, sadece anladığınla kalıyorsun.Sonra tekrar tekrar düşününce senin yaşadığın ortamla ordaki ortamın arasında uçurum var ne anlıyorsun ki diyorsun.Benim yaptığım sadece empati olsa gerek.Neyse umarım kısa sürede tekrar bir kitap çıkarır aldığım güzel habere göre yazma süreci devam ediyormuş.Ne yazsa okurum dediğim yazarlar arasına girdi Murat Özyaşar.Gözardı edilebilecek türden değil çünkü onun şiirsel dili.

Sarı kahkaha

Murat Özyaşar

Murat Özyaşar, 2015 yılının başında on öyküden oluşan kitabı Sarı Kahkaha okur da derin bir etki bırakıyor. Tesiri yüksek,uzun müddet hafızada kalacak boyutta.
Yaşadığı şehrin kangren olmuş acılarını, parmak gibi kestiği öykü sonlarıyla derinden sarsıyor.

‘’Cümlelerin anlamları yoktur, anlamların cümleleri var. Her alamın bir cümlesi olmadığı için de hikâyeler var.’’

Sarı Kahkaha 5 dilde yayımlanmış: Fransızca, Kürtçe, Türkçe, Çekçe ve Farsça... Ayna çarpması öykü kitabı ile Yunus Nadi ve Haldun Taner Öykü Ödülü sahibi yazar Murat Özyaşar s Sarı Kahkaha ile Uluslararası Balkanika Edebiyat Ödülü’ne layık görüldü.
insanı unutmadan toplumsal ve siyasi bazı konuları el almış. Genel olarak dilini akıcı buldum..masalsı ve şiirsel anlatımını sevdim.Murat Özyaşar'ın hikayeciliği beni gerçekten heyecanlandırdı.siyasal yada etnik propaganda yapmadan söylüyor derdini yazar.Edebiyata ,öykücülüğe oldukça umut veren bir kan. Mutlaka okunmalı diye düşünüyorum.
Sarı Kahkaya’ya bir bütün olarak bakıldığında, Murat Özyaşar’ın anlamca yoğun ancak ifadece olabildiğince sade bir dili tercih ettiği görülüyor. Az sözle çok şey ifade edebilmek, bunu da okuru yormadan, okurun da anlam dünyasında kolaylıkla karşılık bulacağı şekilde yapmayı becermek bugün hasretini çektiğimiz meziyetlerden biri. Aynı zamanda öykülerin arasına serpiştirilmiş alıntılar ve göndermeler, Özyaşar’ın şiirden de beslendiği yönünde izlenim edindim.Ayna Çarpması'nda "Henüz söz vardı, hepsi bir imaydı" diyen Özyaşar, Sarı Kahkaha'da, sözdeki imayı kaldırıp sözün içindeki hikâyeyi anlama sürüklüyor. Anlatılamayan, ancak yazılabilen bu hikâyeler, okurdan anlamak için yoğun bir çaba değil, hissiyat bekliyor… Sarı Kahkaha, beklemeyi bilmiş öykülerle okuruyla buluşmayı, okuruna bulaşmayı arzuluyor. "Herkes ölüsünün ardından kahkaha atar, işte bu krizin, işte bu kahkahanın adıymış sarı kahkaha."
Okuyacak olanları ağır bir dram bekliyor,keyifli okumalar diyemeyeğim bu kitaba ve yazara teşekkürü borç bilirim.
Okumak özgürleştirir şiarı ile dostlukla kalın...

Gürbüz Deniz

Devamı mutlaka olmalı dediğim bir kitap. Kendi dilinden bir coğrafya bu kadar ince dokunuşlarla cümleleştirilebilir. Pencereyi oradan aralayıp buraya bakmamıza sebep, birbirini takip eden küçük yaşanmışlıklar günlüğü.

Murat Özyaşar'ın ikinci öykü kitabı olan Sarı Kahkaha'nın ilk baskı tarihi 2015 yılı.İlk kitabı olan Ayna Çarpması'ndan tam 7 yıl sonra yayımlanmış yani.Ayna Çarpması ilk kitap olmanın çok ötesindeydi.Karşılaştığım en başarılı ilk kitaplardan biriydi.Çok özgün bir dile sahipti, o özgün dil Sarı Kahkaha'da da hiç bozulmamış, hatta çok daha gelişmiş kanımca.Murat Özyaşar'ın en önemli özelliği, ait olduğu coğrafyanın ( bizim de elbette) dertlerini çok iyi bir şekilde metinlerine yedirmesi.Öyle ustalıkla yapıyor ki bunu... "Cümlelerin anlamları yoktur, anlamların cümleleri var. Her anlamın bir cümlesi olmadığı için de hikayeler var." diyen Özyaşar, metinlerinde bunu sonuna kadar hissettiriyor.Her cümlesi bir şiir dizesi gibi, ancak şiirsellik hikâye kurgusunun önüne geçmiyor.Hikâyenin olay örgüsü şiirle gölgelenmiyor.Sanırım benim de en sevdiğim anlatım türü bu.Ayna Çarpması'ndaki anne imgesi,Sarı Kahkaha'da babaya bırakmış yerini gözlemlediğim kadarıyla.

"Herkes geldi, dua ve fatiha.
Herkes gitti, dua ve fatiha. "Başınız sağ olsun."
"Sağ ol."
..."Başınız sağ olsun."
"Sağ ol."
Ama niye?
Bu uzun soruyla,sadece biz, babamın ilk akşamına oturduk.Babamdan söz edip sapsarı güldük, ağzımız dolu kahkaha.
Bütün yas evlerinde olurmuş, herkes gider, geriye çekirdek aile kalırmış. Ölenin ardından konuşmanın vaktiymiş artık başlayan. Kimi zaman komik bir anı, kimi zaman ölenin anlattığı bir fıkra, bazı bazı yaptığı şakalar, en sevdiği film, hep unuttuğu o şarkı, beleş tepede izlenen o maç, olur olmaz sızdığı uyku ve daha neler neler anlatıldıkça yas evinde kahkaha tufanı koparmış. Kahkahalar gitgide kolaylanır, bir sese bir işarete bakarmış herkes katıla katıla gülmek için. Evin önünden biri geçse o ara, yemin billah edebilirlermiş o evin yas evi olmadığına. Herkes ölüsünün ardından kahkaha atar, işte bu krizin, işte bu kahkahanın adıymış Sarı Kahkaha." syf 87

Öykülerin illa ki bir derdi ve önermesi varsa eğer ve bu şahsileştirilebiliyorsa, yazarın anlattığından fersah fersah öteye gidebiliyorsa, benim için "ölenlerin adını unutma, türkülerin, meydanların" dizelerine sahip şarkının ikiz kardeşi olmuştur. Sloganın estetiğinden kopmamış ama sloganvariliğe de yaklaşmamış öykülerdi. Mücadelenin kıyısındaki tanık yaşamların da anlatılması gerektiğini düşünmüşümdür, bence o yönde de güzel bir örnek.
Kitapta bazen metafor yağmuruna tutulduğunuzu düşünebiliyor, keşke yazar bunları başka öykülerine de dağıtsaymış, hissine kapılabiliyorsunuz. Bu da anlatının gerçekliğinden kopmanızı sağlayabiliyor.
Tarz meselesidir ama devrik cümle cömertliği biraz azalsa nasıl olur diye düşünmeden de edemedim. Şiirselliğe elbet katkısı vardır ama bazen akıcılığa istemeden ket vurabiliyor.
Öte yandan Dicle'ye yedi keşke, selamlama rutinleri ve buna benzer
pek çok Diyarbakır rituelini çok güzel yansıtmış. Yazar ileride çok güzel büyülü gerçekçilik eserleri çıkarabilir hissi uyandırdı. Hayattan cebine attığı detayları yerli yerinde ve sade kullanımı da dikkat çeken bir özelliği. Son olarak her çağdaş yazara bir ruh eşi bulma takıntım var, Murat Özyaşar'da bu eş Ferit Edgü oldu :)
Okumam için ısrar eden arkadaşıma teşekkür borcumdur ;) Sırada Ayna Çarpması var.

Kelimeler üzerinde incelikle durarak, hikaye içinde küçuk yan öyküler anlatarak güzel bir dil tutturuyor. Sadece "kepenk" öyküsü bile bir güzel dünyanın habercisi, küçük bir ışık. Enseyi karartmayalım, volta atalım.
"6.45" ve "kriz"öyküleri de trajik hayatlardan güzel öyküler çıkarmayı başarıyor.

Murat özyaşar bu kitabında 10 samimi hikaye barındırmış...gayet samimi bir üslupla yazılmış...fakat ilk okumada anlaşılacak türden de değil... Yazarın en beğendiğim tarafı öykülerinde şiirsel bir dil kullanmış olması ve bu şiirselliğin öyküye bir zararının olmaması... Son derece yerinde kullandığını düşünüyorum... Fakat güncel cümleleri moda olan sosyal medyada daha önce de görmüş olduğumuz cümleleri pat diye hikayelerinin bir köşesine yerleştirmesi pek şık durmamış... En beğendiğim hikaye kalp krizi oldu... Yazarın diğer kitaplarını da merak ettiren türde...

İlk Murat Özyaşar kitabına yaptığım yorum vardı, aynısı bu kitap için de geçerli. Orada "birkaç öykünün hatırına ne yazsa okunur" demiştim. Sarı Kahkaha'da da durum değişmedi. Ayna Çarpması kitabında Anne teması ele alımışken, bu kitapta Baba teması ele alınıyor. Yine aşırı beğendiğim iki öykü var (Felç ve Altıotuzbeş). Bu hikayeleri sevmemin nedeni belli bir olayı anlatmaları, durumu değil. Sanırım kalemi güçlü yazarların olay öykücülüğünü yapmalarını daha çok seviyorum. Baba acısını anlatmasından ziyade olayı anlatırken o duyguyu kendim tahayyül etmek istiyorum.
Sonuç olarak yine iki öykünün şerefine sevdim diyebilirim. Benzer temalı kitap okumak isteyen var ise ve Murat Özyaşar'ın diğer kitapları çıkasıya kadar, Yekta Kopan'ı deneyebilir. Baba-oğul temasını daha vurucu verdiğini düşünüyorum.

hep daha öncelerde yazılmış olan kitapları okuyan bünyeme, kitapçıda "acaba yeni kitabı çıkmış mı" diye "son çıkanlar" raflarının başında dört bir tarafı kolaçan etme zevkini tattırmış kitap.

"Cumlelerin anlamlari yoktur, anlamlarin cumleleri var. Her anlamin bir cumlesi olmadigi icin de hikayeler var.." Hani guzel kitaplar vardir.. Kurgusu guzel, dili guzel, kendi guzel.. Bir de ruhu olan kitaplar vardir.. Altini cizer cizer durursun... Iste bu kitap oyle bir kitap.. Insanin ruhuna isleyen bir kitap...Tavsiyemdir...